بازی Tom Clancy’s The Division برای PS4

بازی Tom Clancy’s The Division برای PS4

اتفاقات بازی Tom Clancy’s The Division در شهر نیویورک و درست سه هفته پس از پخش شدن یک ویروس کشنده در سطح شهر جریان دارد. پس از پخش این ویروس در جمعه سیاه، تمامی سرویس های شهری یکی پس از دیگری از کار افتاده و جامعه یا بهتر بگوییم هر آنچه که از آن باقی مانده است دچار هرج و مرج شده است. حال رئیس جمهور آمریکا، گروه Division را که یک واحد فوق سری خصوصی متشکل از مامورین کارآزموده است فراخوانده تا کشور را از این تهدید نجات دهند. مامورین Division تعلیم دیده اند تا در این شرایط بحرانی، بدون پیروی از هیچ دستوری و با استفاده از تجهیزات فوق پیشرفته خود اقدام وارد عمل شوند.
در دنیایی از جنس Tom Clancy بازیکنان قادرند در خیابان های و ویرانه های شهر نیویورک به گشت و گذار بپردازند. در این شهر حکومت واحدی وجود ندارد و هر کجای آن دسته هایی از بازماندگان را خواهید یافت که به هر کاری برای زنده ماندن دست خواهند زد. از Central Park گرفته تا متروها و مجسمه آزادی، دیگر هیچ کجا امن نخواهد بود. در این بازی در محیطی جهان باز، جست و جو، مبارزه و المان های یک بازی RPG را در ویرانه های شهر نیویورک تجربه خواهید کرد.

سه سال پس از معرفی بازی The Division با آن نمایش‌های هیجان‌انگیز در جریان مراسم E3، کمپانی یوبی‌سافت این بازی را عرضه کرد که قرار بود نیویورک ویران شده‌اش، بهشتی برای طرفداران بازی‌های MMO باشد. ولی آیا دیویژن آن چیزی است که انتظارش را داشتیم؟

فضای آخرالزمانی بی‌نظیر، داستان غنی با محوریت همین آخرالزمان، درگیری‌های هیجان انگیز، گرافیک مثال‌زدنی، سیستم لوتی که قرار است در بین بازی‌های MMO بهترین باشد، مولفه‌های نقش‌آفرینی تاثیرگذار در بازی و از همه آن‌ها مهم‌تر بخش دارک زوون و نبرد‌های PvP که گیمر‌ها روز‌ها، هفته‌ها و ماه‌ها با آن سرگرم خواهند شد، چیزهایی بودند که یوبی‌سافت سه سال وعده آن‌ها را در بازی The Division داد و روز به روز عطش طرفداران سبک‌های شوتر، نقش‌آفرینی و MMO را برای تجربه این بازی بیشتر و بیشتر کرد. حال دیویژن عرضه شده است، ۸ مارس یا ۱۸ اسفند روزی بود که اولین بار وارد دنیای پسا آخرالزمانی و نیویورک (که با لقب سیب بزرگ شناخته می‌شود) به یغما رفته آن شدیم. ولی آیا دیویژن همان بازی وعده داده شده است؟ آیا دیویژن می‌تواند طبق وعده یوبی‌سافت ماه‌ها و سال‌ها ما را به خود معتاد کند؟ آیا این همان بازی است که قرار است ما را از دنیای بازی‌هایی مثل World of Warcraft، Destiny یا دیگر نمونه‌های هم سبک بیرون بیاورد و در خود اسیر کند؟ من که فکر نمی‌کنم! اگر دنبال دلیل این ادعای من هستید، با ادامه این بررسی همراه باشید.

دیویژن اولین ضربه را در همان شروع بازی به پیکر گیمر وارد می‌کند، فقط ۸ گزینه از پیش تعیین‌شده برای طراحی قیافه شخصیت‌تان دارید و بازی هیچ گزینه شخصی‌سازی دستی هم ارائه نمی‌دهد. بد نیست اشاره‌ای به فال‌اوت ۴ بکنیم که می‌شد با استفاده از ابزار طراحی شخصیتش، یک کاراکتر کاملا منحصر به فرد طراحی کرد. به دلیل همین کاستی، در طول بازی شاهد شخصیت‌های زیادی خواهید بود که فارغ از نوع پوشش، قیافه‌ای مشابه شخصیت شما دارند! به هر حال از این مورد که بگذریم، بازی در ساعات اولیه از یک طرف با گرافیک بی‌نظیر خود جذبتان می‌کند و از طرف دیگر به دلیل قدم زدن‌های بی‌هدف در خیابان‌های شهر مُرده و انجام ماموریت‌های آبکی، در حسی بین عشق و نفرت نسبت به بازی قرار می‌گیرید. به هر حال از این ساعت‌های اولیه هم که بگذریم، بازی با یک صحنه سینمایی از جنس آن‌هایی که در سری Call of Duty دیده‌ایم، شما را وارد داستانش می‌کند و نوید یک MMO با داستان غنی را می‌دهد.
اولین ضعف دیویژن زمانی آشکار می‌شود که پس از چند ماموریت اصلی، سراغ ماموریت‌های فرعی بروید و این مساله تو ذوق‌تان بزند.

اوایل بازی، از حق نگذریم همه چیز خوب پیش می‌رود؛ ماموریت‌های اصلی و داستانی واقعا مهیج هستند و به لطف سیستم سنگرگیری عالی بازی و حرکت روان بین سنگر‌ها، تیراندازی‌ها بسیار لذت‌بخش هستند. دشمنان هم در مجموع عملکرد خیلی خوبی نشان می‌دهند و با تغییر مدام بین سنگرگیری‌ها، نبرد‌های بازی را چالش برانگیز می‌کنند. به همین دلیل هم در چند ساعت اولیه، از دیویژن به عنوان یک بازی شوتر تاکتیکی کاملا لذت خواهید برد. ولی کم کم، وضعیت خراب‌تر می‌شود. این قضیه زمانی بیشتر به چشم می‌آید که پس از ماموریت‌های اصلی، لِول شخصیت‌تان به جایی می‌رسد که دیگر نمی‌توانید ماموریت‌های داستانی را بازی کنید و به سراغ ماموریت‌های فرعی و Encounter‌ها می‌روید. این مراحل هم به شرطی که از گشتن در ساختمان‌های خالی برای ویروس کشی، جلوگیری از معامله اسلحه‌ها، آزاد کردن گروگان‌ها یا رفتن خشک و خالی از یک Safe House به Safe House بعدی لذت ببرید، برای‌تان جذاب خواهند بود و در عین حال هم امتیاز تجربه (XP) زیادی (بخوانید بیش از حد زیادی) که از طریق آن‌ها می‌گیرید، باعث می‌شود تا سطح شخصیت‌تان به سرعت بالا برود. ولی به مرور زمان، حس بدی سراغ گیمر می‌آید که «من همین مرحله را با همین دشمنان دقیقا نیم ساعت پیش در یک منطقه دیگر بازی کردم!». بله؛ این اصلی‌ترین ایراد به مراحل فرعی بازی است که پس از گذشت چند ساعت، حس می‌کنید که یوبی‌سافت فقط ۴ یا ۵ سناریو برای آن‌ها نوشته و دقیقا همان کار‌ها را بدون هیچ تنوعی فقط در محیط جدید بار‌ها و بار‌ها انجام می‌دهید. این مساله برای Encounter‌ ها هم صدق می‌کند و مبارزه در کنار گروه JTF برای آزادسازی یک منطقه با همان دشمنان تکراری فقط تا جایی لذت‌بخش است و پس از آن به یک تکرار مکررات اعصاب خردکن تبدیل می‌شود که هیچ جذابیتی ندارد.

ولی گشتم نبود، نگرد نیست! پس از شلیک به دیگر گیمر‌ها، تبدیل می‌شوید به Rogue که چیزی شبیه به جوجه اردک زشت است. یعنی کل دنیا را برای کشتن شما متحد می‌کند و حس می‌کنید که لکه ننگی در پیکره قسمت چندنفره دیویژن هستید که حال علاوه بر دشمنان همیشگی، دیگر گیمر‌ها هم متحد می‌شوند تا شما را بکشند. پس از این که کشته شدید هم، مقدار زیادی از امتیازات تجربه مخصوص دارک زوون و پول‌های این بخش را از دست می‌دهید که در مقایسه با امتیازات و پول از دست رفته در حالت مرگ معمولی، بسیار بیشتر است. خب، پس چرا باید Rogue شوم؟ متاسفانه بازی هیچ جوابی به این سوال شما نمی‌دهد. درست است که در این حالت کمی XP بیشتری می‌گیرید، ولی خب وقتی نزدیک به ۲۰ گیمر و دشمن هوش مصنوعی به سمت شما یورش می‌آورند، دیگر شانسی برای کشتن کسی ندارید که بخواهید امتیاز بیشتری بگیرید!

به همین دلیل، اکثر گیمر‌ها پس از وارد شدن به این حالت برای اولین بار، دیگر دلیلی منطقی برای رفتن دوباره به سراغش پیدا نمی‌کنند و ترجیح می‌دهند خیلی دوستانه در کنار گیمر‌ها با همان دشمنانی مبارزه کنند که در قسمت داستانی هم مبارزه کردند. جالب است بدانید که حتی خود یوبی‌سافت هم به این مشکل بازی، که مشکل خیلی بزرگی هم هست، اعتراف کرده و وعده داده تا آن را رفع کند. ولی حداقل تا آن زمان، بخش چندنفره Dark Zone به دلیل نقش کم‌رنگ (بخوانید نبود) نبرد‌های PvP، هیچ هیجان خاصی ندارد و شاید اگر لذت پیدا کردن آیتم‌های کمی قوی‌تر در این بخش نبود، دیگر هرگز سراغش نمی‌رفتم.

مبارزات بین گیمری نقشی بسیار کم‌رنگ در بازی ایفا می‌کنند؛ چرا که یوبی‌سافت هرگز گیمر را برای تبدیل شدن به Rogue تشویق نمی‌کند
The Division صرفا به عنوان یک بازی اکشن که بتوان آن را همراه با دوستان (در برابر هوش مصنوعی) بازی کرد، بازی بدی نیست. ولی به دلیل مشکلاتی که در قسمت چندنفره ذکر کردیم، حتی اگر فقط از همین منظر هم به بازی نگاه کنیم، باز هم شوتر‌های مشابه بسیار بهتری مثل Battlefield 4 یا Call of Duty : Black Ops 3 در بازار هستند که نبرد‌های PvP بسیار لذت‌بخشی ارائه می‌دهند. ولی به عنوان یک MMO، دیویژن یک بازی کاملا سطحی است. نه ماموریت‌های جذابی دارد که بتوان ساعت‌ها با آن سرگرم شد، نه سیستم لوت بازی چیزی به این سبک اضافه می‌کند یا حداقل همتراز با نمونه‌های موفق است، دشمنانش نه تنوع دارند و نه هوش مصنوعی که بازی را به یک اثر چالش‌برانگیز تبدیل کنند و نه حتی نقشه بازی آن‌قدر وسیع و غنی است که گردش در آن خیلی لذت بخش باشد. دیویژن به عنوان یک MMO فقط گرافیک دارد، فقط می‌توان ساعت‌ها به تابش آفتاب نگاه کرد و دقیقا مشابه نگاه کردن به یک تابلو نقاشی از آن لذت برد، تابلویی که هیچ استفاده‌ای ندارد. دیویژن شبیه به یک فیلم پرخرج هالیوودی (یا حتی بالیوودی) است که می‌توان یک بار به صورت تفننی آن را نگاه کرد، ولی فردا دیگر چیزی از فیلم در ذهنتان نخواهد ماند. اگر دنبال یک تجربه نهایتا ۱۰-۱۵ ساعته اکشن صرف هستید، دیویژن را بازی کنید.

منبع: زومجی​

نقد و بررسی بازی Tom Clancy’s The Division برای ps4

برای خرید بازی Tom Clancy’s The Division برای ps4 میتوانید سفارش بازی را در سایت گیم خرید ثبت فرمایید و در سریعترین زمان ممکن بازی خود رو دریافت نمایید

نظرات کاربران بعد از خرید از فروشگاه اینجا کلیک کنید